celikci
New member
“Kusursuz suç” kavramını kesinlikle duymuşsunuzdur. Cürüm uzmanları bu biçimde bir şey olmadığını üzerine basa basa söylese de kusursuz kabahatler bilhassa tanınan kültürde fazlaca sık karşımıza çıkar ve hatalının gayesine ulaştıktan daha sonra iz bırakmadan ortadan kaybolduğu, polisin bir türlü işin ortasından çıkamadığı olaylar olarak tanımlanır.
ABD’de 1950 yılında gerçekleştirilen bir soygun da kusursuz cürüm olmaya pek yakındı. Hırsızlar bir yığın parayla ortadan kaybolmuştu. Polisin elinde ne bir kanıt ne bir ipucu ne de bir kuşkulu vardı. Lakin yaşanan bir sorun “Kusursuz cürüm yoktur” deyişini doğrularcasına hırsızların yakayı ele vermesine niye oldu.
Soyguncular pek kapsamlı bir plan yapmış lakin bir ayrıntısı gözden kaçırmıştı. Pekala neydi o ayrıntı?
Sıkı durun, sinemalara mevzu olmuş bir öykü geliyor…
* * * * *
Boston’ın cürüm etraflarında yeterli tanınan 11 hırsız, 17 Ocak 1950 günü özel güvenlik şirketi Brink’s’in merkez binasını soydu. Bugünkü bedeli 30 milyon dolardan fazlaya denk gelen parayı çalan hırsızlar, en ufak bir iz bırakmadan sırra kadem bastı. Fakat dananın kuyruğunun kopmasına 6 gün kala, soygunculardan biri kendisine haksızlık edildiği hissine kapıldı ve tüm operasyonu çökertmeye karar verdi.
Her şey 1940’lı yılların sonlarında, kamuoyunda “Fats” olarak tanınan Tony Pino’nun başının altından çıkmıştı. Hırsızlıklarıyla Boston ve etrafının yeraltı dünyasında kendine bir yer edinmiş olan Sicilya asıllı Pino, Brink’s’in kentin dört bir yanından topladığı paraların her akşam North End’deki bir binaya getirildiğini öğrendikten daha sonra burayı soymayı adeta başa takmıştı.
Pino bunun için Hollywood’un ünlü soygun sinemalarını andıran bir plan yaptı. Planını uygulamaya koymak için de güvendiği “meslektaşlarından” yardım istemeye karar verdi ve birinci vakit içinderda Joseph McGinnis’in kapısını çaldı. McGinnis de yeraltı dünyasında tanınmış bir isimdi. Onun Pino’nun teklifini kabul etmesinin akabinde kurulan takıma 9 kişi daha katıldı. Bu şahısların her biri kentte nam salmış suçlulardı.
HER ŞEYİ ADIM ADIM PLANLADILAR
Pino yaklaşık iki yıl boyunca soygunun her adımını ince ince planladı. Ekiptekiler Brink’s binasını daima nezaret altında tutuyor, muhafızların ve para taşıyan kamyonların geliş gidişlerini kayda alıyordu.
Binadaki alarm sisteminin planlarını ele geçirmek gerekiyordu. Bunun için alarm hizmetini veren şirketin binasında bir “ön soygun” gerçekleştirildi.
Paranın bir dizi kilitli kapının gerisinde saklandığını anlayınca binaya girip birer birer bu kilitleri çalmaya başladılar. Çaldıkları kilitler için birer anahtar yaptırıyor ve sabah vardiyasında nazaranvli güvenlik bakılırsavlileri işe başlamadan evvel özgün kilidi yerine koyuyorlardı.
Planın her saniyesini öngorebilmek gayesiyle provalar yapıyorlardı. vakit içindema epeyce değerliydi. Soygun, son para kamyonu binaya ulaştıktan daha sonra muhafızların sayım basamağında gerçekleştirilmeliydi.
Büyük gün yaklaşırken, Brink’s üniformalarına hayli benzeyen kostümler hazırlattılar kendilerine. Binaya girmek için seçilen 7 kişi, tıpkı muhafızlar üzere lacivert kabanlar, sürücü şapkaları ve eldivenler giyecek, yüzlerini lastikten yapılma Cadılar Bayramı maskeleriyle gizleyecekti. Ayak seslerini örtmek için ise yumuşak tabanlı pabuçlar seçmişlerdi.
11 kişilik grubun üyelerinden biri olan “Jazz” lakaplı John Adolph Maffie, 1978 yılında The Washington Post’a verdiği röportajda o günleri, “Tam bir macera yaşadık” diye özetliyor ve ekliyordu: “Pino bize daima paranın kasada olacağını söylüyordu. Hiç kuşkusu yoktu. Açıklaması sıkıntı lakin heyecan verici bir durumdu. Olağan biz de gençtik bu biçimdelar, artık olsa tıpkı şeyi yapmam.”
Soyguncular kostümleri ve maskeleriyle tanınmaz biçimdeydi
YARIM SAATTE 2,7 MİLYON DOLARI ÇALIP GÖTÜRDÜLER
Hazırlıklar oldukça vakit alsa da nihayet soygun günü geldi çattı. Herkes yerlerini aldı, binaya girecek olan 7 kişilik grup kostümlerini giydi. Ortalarında Pino’nun da bulunduğu iki kişi kaçış için kullanacakları çalıntı kamyonette yerlerini aldı. Bir kişi de gözcülük yapmak için karşıdaki bir binanın çatısına yerleşmişti.
Soygunun modülü olmayan tek kişi McGinnis’di fakat onun da çok kıymetli bir vazifesi vardı. Boston Emniyet Müdürlüğü’nden bir dedektifin kendisini nazaranbileceği bir yerde akşam yemeği yiyordu. Olur da işler zıt giderse McGinnis hırsızlar ismine tanıklık edebilecekti.
Günün son kamyonu da akşam saatlerinde binaya ulaştı ve yükünü kasaya boşalttı. Saat 19.30’a yaklaşırken karşı binadaki gözcüden “Başlıyoruz” işareti geldi.
Yedi adam sessiz bir biçimde binanın kapısından içeri adım attı. Alarm sistemini kapatıp, yaptırdıkları anahtarlarla kilitleri açıp ellerinde silahlarıyla kasa odasına girdiler. İçerideki 5 Brink’s çalışanı ziyadesiyle hazırlıksız yakalanmış, karşılarında soyguncuları görür görmez şoke olmuştu.
Pino’nun adamları fazlaca süratli çalışıyordu. 30 dakikadan kısa bir süre ortasında binaya girmiş, Brink’s çalışanlarını etkisiz hale getirip 1.218.211 dolarlık nakit ve 1.557.183 dolarlık ödeme buyruğunu toplamayı başarmış ve binadan çıkıp kendilerini bekleyen kamyonete atlamışlardı.
İlerleyen senelerda Noel Behn soygunu “Big Stick-Up at Brinks” ismiyle kitaplaştırdı. 1978 yılında bu kitaptan uyarlanan “The Brink’s Job” sineması vizyona girdi.
6 YIL BOYUNCA BEKLEMELERİ GEREKİYORDU
Onlar binadan ayrıldıktan birkaç dakika daha sonra polis olay yerine ulaştı lakin faillerden iz yoktu. Geride bıraktıkları tek kanıt, Brink’s çalışanlarının ellerini ve ağızlarını bağlamak için kullandıkları ipler ve bir sürücü şapkasıydı. Kostümlerin geri kalanı sonrasındasında kamyonetle birlikte McGinnis’e teslim edildi ve yakılarak imha edildi.
Buradan daha sonrası kolaydı. Soyguncular ganimeti bölüşüp dağıldı. Daha evvelinde yaptıkları muahede gereği parayı 6 yıl boyunca harcamayacaklardı. Çünkü o periyodun maddelerine bakılırsa vakit aşımı mühleti 6 yıldı ve o tarihten daha sonra bu cürümden yargılanmaları kelam konusu olmayacaktı.
Soyguncular gayelerine ulaşmıştı. Ülkenin dört bir yanındaki gazeteler olayın ABD tarihinde o güne kadar görülen en büyük soygun olduğunu yazıyordu. Çalınan para o kadar büyüktü ki FBI birinci günden soruşturmaya dahil olmuştu.
Aşağı üst 6 yıl boyunca, soyguncuların yakalanmasını sağlayacak şahıslara mükafatlar vadedildi ve çeşitli ipuçlarına ulaşıldı. FBI bir anda hayli güçlü olan şahısların kapısını aşındırdığı hipodromlarda, kumarhanelerde ve tatil köylerinde paranın izini sürmeye çalıştı. The Washington Post’un aktardığına göre, 2,7 milyon dolarlık soygunu çözebilmek için 29 milyon dolar harcanmıştı lakin beyhude, hırsızlardan iz yoktu.
FBI 1956’da Pino’yu da sorguladı
POLİS SORGULADI LAKİN BİR YERE VARAMADI
normal olarak tüm olağan şüpheliler sorgulandı. Bunlar içinde 11 kişilik grubun üyeleri de vardı. Örneğin McGinnis bu biçimde bir soygunda birinci akla gelen isimlerdendi. Lakin Pino bu ihtimali öncesinden öngörmüş olduğundan her insanın kıssası muhakkak, şahidi sağlamdı. Üstelik ortada rastgele bir fizikî kanıt de yoktu. Polisler çaresiz şüphelileri salıvermek zorunda kalıyordu.
FBI’ın internet sitesinde “ünlü suçlar” başlığı altında yayımlanan bir yazıda şu tabirler yer alıyor: “Soygundan daha sonraki birkaç saat ortasında, yeraltı dünyası soruşturmanın baskısını hissetmeye başladı. Boston’ın ünlü kabadayıları gözaltına alındı ve polis tarafınca sorgulandı. Baskı kısa müddet ortasında Boston’dan öteki kentlere yayıldı. ABD’nin dört bir yanındaki sicili kabarık hatalıların faaliyetleri Ocak ayı boyunca resmi bir soruşturmaya husus oldu.”
Diğer yandan çete üyeleri Robin Hood’culuk oynamamıştı tahminen fakat tek bir kurşun bile sıkmadan akıl almayacak kadar epey parayı çalmış olmaları da takdir toplamıştı.
“Crime of the Century” (Yüzyılın Suçu) isimli kitabın müellifi Stephanie Schorow’un tabirleriyle, “Sonuçta mahalledeki kiliseyi ya da yetimhaneyi yakıp yıkmış değillerdi. Birfazlaca kişinin gözünde bu kaybı kaldırabilecek büyük bir şirketi soymuşlardı. ötürüsıyla biroldukça kişi soygun niçiniyle sapkın bir gurur duyuyordu”.
GRUPTAKİ AHENK BİR ANDA BOZULDU
Söz konusu milyon dolarlar olunca 6 yıl beklemek soygunculara fazla güç gelmiyordu. Üstelik her şey yolunda gidiyordu. Fakat bir anda kümenin ortasında çatlak sesler yükselmeye başladı.
Aykırı davrananların başını “Specs” olarak bilinen Joseph James O’Keefe çekiyordu. O’Keefe, bu 6 yılı kabahat işlemekle geçirmiş tekraren mahpusa girip çıkmıştı. ötürüsıyla avukat masrafları günden güne artıyordu. Bu da kendisini bekleyen paralara dair iştahını kabartıyordu.
Başı maddelerle sıkıntıda olduğundan, O’Keefe mahpusa girmedilk evvel paranın kendi hissesine düşen kısmını, çetedeki yoldaşlarına emanet ediyordu. Hapisten çıkıp parasını geri aldığı birinci seferde 2000 dolarının eksik olduğunu tez etti.
Ancak bu problem tam çözülmeden O’Keefe bir daha mahpusa girdi ve parayı bir defa daha başka çete üyelerinin denetimine bırakmak zorunda kaldı. Çıktığında paranın yerinde yeller esiyordu. O’Keefe’in söylemiş olduğine bakılırsa Maffie paranın bir kısmının çalındığını kalanının da avukat masraflarına harcandığını söylemişti kendisine.
İşler bu noktada rayından çıkmaya başladı. Çetenin ağır toplarından biri kabul edilen O’Keefe, başkalarına baskı yapıp para istiyordu. Bu yolla para koparmayı başaramayınca bu sefer Mayıs 1954’te Pino’nun kuzenini kaçırdı (o da 11 kişilik takımın bir üyesiydi) ve Pino istediği fidyeyi ödeyene kadar rehin tuttu.
FBI, B&P isimli şirkete yaptığı baskında çalınan paraların küçük bir kısmını ele geçirdi
SADECE 60 BİN DOLAR BULUNABİLDİ GERİSİ SIR
O’Keefe’in davranışları herkeste rahatsızlık yaratmıştı; Pino için ise kuzeninin kaçırılması bardağı taşıran son damla olmuştu. Haziran ayı boyunca O’Keefe, sonuncusu tanınmış bir tetikçi tarafınca gerçekleştirilen üç suikast teşebbüsünden ufak yaralarla çıktı. Nihayetinde de bir daha cezaevi yolunu tuttu. O içerideyken, çeteye baskı yapmasına yardım eden bir arkadaşı gizemli bir halde ortadan kayboldu. Herkes bu olayın gerisinde Pino’nun erkeklerinın olduğundan şüpheleniyordu.
O’Keefe soygundan daha sonra FBI tarafınca sorgulandığında ser vermiş sır vermemişti ancak federaller bir defa daha kapısını çaldığında konuşmaya karar verdi. Uzun müddet mahpustan çıkabilecek üzere görünmüyordu ve kabahat ortaklarına olan olumsuz hisleri günden güne ağırlaşıyordu.
6 Ocak 1956’da FBI casuslarına tabir vermeye başlayan O’Keefe, her şeyi anlattı. Bunu üzerine Brink’s çetesinin 11 üyesi hakkında vakit aşımı müddetinin dbulunmasına günler kala iddianameler hazırlandı.
Soyguncuların tamamı ya mahpus yattı ya da davalar görülmeden hayatlarını kaybetti.
ABD’de 1950 yılında gerçekleştirilen bir soygun da kusursuz cürüm olmaya pek yakındı. Hırsızlar bir yığın parayla ortadan kaybolmuştu. Polisin elinde ne bir kanıt ne bir ipucu ne de bir kuşkulu vardı. Lakin yaşanan bir sorun “Kusursuz cürüm yoktur” deyişini doğrularcasına hırsızların yakayı ele vermesine niye oldu.
Soyguncular pek kapsamlı bir plan yapmış lakin bir ayrıntısı gözden kaçırmıştı. Pekala neydi o ayrıntı?
Sıkı durun, sinemalara mevzu olmuş bir öykü geliyor…
* * * * *
Boston’ın cürüm etraflarında yeterli tanınan 11 hırsız, 17 Ocak 1950 günü özel güvenlik şirketi Brink’s’in merkez binasını soydu. Bugünkü bedeli 30 milyon dolardan fazlaya denk gelen parayı çalan hırsızlar, en ufak bir iz bırakmadan sırra kadem bastı. Fakat dananın kuyruğunun kopmasına 6 gün kala, soygunculardan biri kendisine haksızlık edildiği hissine kapıldı ve tüm operasyonu çökertmeye karar verdi.
Her şey 1940’lı yılların sonlarında, kamuoyunda “Fats” olarak tanınan Tony Pino’nun başının altından çıkmıştı. Hırsızlıklarıyla Boston ve etrafının yeraltı dünyasında kendine bir yer edinmiş olan Sicilya asıllı Pino, Brink’s’in kentin dört bir yanından topladığı paraların her akşam North End’deki bir binaya getirildiğini öğrendikten daha sonra burayı soymayı adeta başa takmıştı.
Pino bunun için Hollywood’un ünlü soygun sinemalarını andıran bir plan yaptı. Planını uygulamaya koymak için de güvendiği “meslektaşlarından” yardım istemeye karar verdi ve birinci vakit içinderda Joseph McGinnis’in kapısını çaldı. McGinnis de yeraltı dünyasında tanınmış bir isimdi. Onun Pino’nun teklifini kabul etmesinin akabinde kurulan takıma 9 kişi daha katıldı. Bu şahısların her biri kentte nam salmış suçlulardı.
HER ŞEYİ ADIM ADIM PLANLADILAR
Pino yaklaşık iki yıl boyunca soygunun her adımını ince ince planladı. Ekiptekiler Brink’s binasını daima nezaret altında tutuyor, muhafızların ve para taşıyan kamyonların geliş gidişlerini kayda alıyordu.
Binadaki alarm sisteminin planlarını ele geçirmek gerekiyordu. Bunun için alarm hizmetini veren şirketin binasında bir “ön soygun” gerçekleştirildi.
Paranın bir dizi kilitli kapının gerisinde saklandığını anlayınca binaya girip birer birer bu kilitleri çalmaya başladılar. Çaldıkları kilitler için birer anahtar yaptırıyor ve sabah vardiyasında nazaranvli güvenlik bakılırsavlileri işe başlamadan evvel özgün kilidi yerine koyuyorlardı.
Planın her saniyesini öngorebilmek gayesiyle provalar yapıyorlardı. vakit içindema epeyce değerliydi. Soygun, son para kamyonu binaya ulaştıktan daha sonra muhafızların sayım basamağında gerçekleştirilmeliydi.
Büyük gün yaklaşırken, Brink’s üniformalarına hayli benzeyen kostümler hazırlattılar kendilerine. Binaya girmek için seçilen 7 kişi, tıpkı muhafızlar üzere lacivert kabanlar, sürücü şapkaları ve eldivenler giyecek, yüzlerini lastikten yapılma Cadılar Bayramı maskeleriyle gizleyecekti. Ayak seslerini örtmek için ise yumuşak tabanlı pabuçlar seçmişlerdi.
11 kişilik grubun üyelerinden biri olan “Jazz” lakaplı John Adolph Maffie, 1978 yılında The Washington Post’a verdiği röportajda o günleri, “Tam bir macera yaşadık” diye özetliyor ve ekliyordu: “Pino bize daima paranın kasada olacağını söylüyordu. Hiç kuşkusu yoktu. Açıklaması sıkıntı lakin heyecan verici bir durumdu. Olağan biz de gençtik bu biçimdelar, artık olsa tıpkı şeyi yapmam.”
Soyguncular kostümleri ve maskeleriyle tanınmaz biçimdeydi
YARIM SAATTE 2,7 MİLYON DOLARI ÇALIP GÖTÜRDÜLER
Hazırlıklar oldukça vakit alsa da nihayet soygun günü geldi çattı. Herkes yerlerini aldı, binaya girecek olan 7 kişilik grup kostümlerini giydi. Ortalarında Pino’nun da bulunduğu iki kişi kaçış için kullanacakları çalıntı kamyonette yerlerini aldı. Bir kişi de gözcülük yapmak için karşıdaki bir binanın çatısına yerleşmişti.
Soygunun modülü olmayan tek kişi McGinnis’di fakat onun da çok kıymetli bir vazifesi vardı. Boston Emniyet Müdürlüğü’nden bir dedektifin kendisini nazaranbileceği bir yerde akşam yemeği yiyordu. Olur da işler zıt giderse McGinnis hırsızlar ismine tanıklık edebilecekti.
Günün son kamyonu da akşam saatlerinde binaya ulaştı ve yükünü kasaya boşalttı. Saat 19.30’a yaklaşırken karşı binadaki gözcüden “Başlıyoruz” işareti geldi.
Yedi adam sessiz bir biçimde binanın kapısından içeri adım attı. Alarm sistemini kapatıp, yaptırdıkları anahtarlarla kilitleri açıp ellerinde silahlarıyla kasa odasına girdiler. İçerideki 5 Brink’s çalışanı ziyadesiyle hazırlıksız yakalanmış, karşılarında soyguncuları görür görmez şoke olmuştu.
Pino’nun adamları fazlaca süratli çalışıyordu. 30 dakikadan kısa bir süre ortasında binaya girmiş, Brink’s çalışanlarını etkisiz hale getirip 1.218.211 dolarlık nakit ve 1.557.183 dolarlık ödeme buyruğunu toplamayı başarmış ve binadan çıkıp kendilerini bekleyen kamyonete atlamışlardı.
İlerleyen senelerda Noel Behn soygunu “Big Stick-Up at Brinks” ismiyle kitaplaştırdı. 1978 yılında bu kitaptan uyarlanan “The Brink’s Job” sineması vizyona girdi.
6 YIL BOYUNCA BEKLEMELERİ GEREKİYORDU
Onlar binadan ayrıldıktan birkaç dakika daha sonra polis olay yerine ulaştı lakin faillerden iz yoktu. Geride bıraktıkları tek kanıt, Brink’s çalışanlarının ellerini ve ağızlarını bağlamak için kullandıkları ipler ve bir sürücü şapkasıydı. Kostümlerin geri kalanı sonrasındasında kamyonetle birlikte McGinnis’e teslim edildi ve yakılarak imha edildi.
Buradan daha sonrası kolaydı. Soyguncular ganimeti bölüşüp dağıldı. Daha evvelinde yaptıkları muahede gereği parayı 6 yıl boyunca harcamayacaklardı. Çünkü o periyodun maddelerine bakılırsa vakit aşımı mühleti 6 yıldı ve o tarihten daha sonra bu cürümden yargılanmaları kelam konusu olmayacaktı.
Soyguncular gayelerine ulaşmıştı. Ülkenin dört bir yanındaki gazeteler olayın ABD tarihinde o güne kadar görülen en büyük soygun olduğunu yazıyordu. Çalınan para o kadar büyüktü ki FBI birinci günden soruşturmaya dahil olmuştu.
Aşağı üst 6 yıl boyunca, soyguncuların yakalanmasını sağlayacak şahıslara mükafatlar vadedildi ve çeşitli ipuçlarına ulaşıldı. FBI bir anda hayli güçlü olan şahısların kapısını aşındırdığı hipodromlarda, kumarhanelerde ve tatil köylerinde paranın izini sürmeye çalıştı. The Washington Post’un aktardığına göre, 2,7 milyon dolarlık soygunu çözebilmek için 29 milyon dolar harcanmıştı lakin beyhude, hırsızlardan iz yoktu.
FBI 1956’da Pino’yu da sorguladı
POLİS SORGULADI LAKİN BİR YERE VARAMADI
normal olarak tüm olağan şüpheliler sorgulandı. Bunlar içinde 11 kişilik grubun üyeleri de vardı. Örneğin McGinnis bu biçimde bir soygunda birinci akla gelen isimlerdendi. Lakin Pino bu ihtimali öncesinden öngörmüş olduğundan her insanın kıssası muhakkak, şahidi sağlamdı. Üstelik ortada rastgele bir fizikî kanıt de yoktu. Polisler çaresiz şüphelileri salıvermek zorunda kalıyordu.
FBI’ın internet sitesinde “ünlü suçlar” başlığı altında yayımlanan bir yazıda şu tabirler yer alıyor: “Soygundan daha sonraki birkaç saat ortasında, yeraltı dünyası soruşturmanın baskısını hissetmeye başladı. Boston’ın ünlü kabadayıları gözaltına alındı ve polis tarafınca sorgulandı. Baskı kısa müddet ortasında Boston’dan öteki kentlere yayıldı. ABD’nin dört bir yanındaki sicili kabarık hatalıların faaliyetleri Ocak ayı boyunca resmi bir soruşturmaya husus oldu.”
Diğer yandan çete üyeleri Robin Hood’culuk oynamamıştı tahminen fakat tek bir kurşun bile sıkmadan akıl almayacak kadar epey parayı çalmış olmaları da takdir toplamıştı.
“Crime of the Century” (Yüzyılın Suçu) isimli kitabın müellifi Stephanie Schorow’un tabirleriyle, “Sonuçta mahalledeki kiliseyi ya da yetimhaneyi yakıp yıkmış değillerdi. Birfazlaca kişinin gözünde bu kaybı kaldırabilecek büyük bir şirketi soymuşlardı. ötürüsıyla biroldukça kişi soygun niçiniyle sapkın bir gurur duyuyordu”.
GRUPTAKİ AHENK BİR ANDA BOZULDU
Söz konusu milyon dolarlar olunca 6 yıl beklemek soygunculara fazla güç gelmiyordu. Üstelik her şey yolunda gidiyordu. Fakat bir anda kümenin ortasında çatlak sesler yükselmeye başladı.
Aykırı davrananların başını “Specs” olarak bilinen Joseph James O’Keefe çekiyordu. O’Keefe, bu 6 yılı kabahat işlemekle geçirmiş tekraren mahpusa girip çıkmıştı. ötürüsıyla avukat masrafları günden güne artıyordu. Bu da kendisini bekleyen paralara dair iştahını kabartıyordu.
Başı maddelerle sıkıntıda olduğundan, O’Keefe mahpusa girmedilk evvel paranın kendi hissesine düşen kısmını, çetedeki yoldaşlarına emanet ediyordu. Hapisten çıkıp parasını geri aldığı birinci seferde 2000 dolarının eksik olduğunu tez etti.
Ancak bu problem tam çözülmeden O’Keefe bir daha mahpusa girdi ve parayı bir defa daha başka çete üyelerinin denetimine bırakmak zorunda kaldı. Çıktığında paranın yerinde yeller esiyordu. O’Keefe’in söylemiş olduğine bakılırsa Maffie paranın bir kısmının çalındığını kalanının da avukat masraflarına harcandığını söylemişti kendisine.
İşler bu noktada rayından çıkmaya başladı. Çetenin ağır toplarından biri kabul edilen O’Keefe, başkalarına baskı yapıp para istiyordu. Bu yolla para koparmayı başaramayınca bu sefer Mayıs 1954’te Pino’nun kuzenini kaçırdı (o da 11 kişilik takımın bir üyesiydi) ve Pino istediği fidyeyi ödeyene kadar rehin tuttu.
FBI, B&P isimli şirkete yaptığı baskında çalınan paraların küçük bir kısmını ele geçirdi
SADECE 60 BİN DOLAR BULUNABİLDİ GERİSİ SIR
O’Keefe’in davranışları herkeste rahatsızlık yaratmıştı; Pino için ise kuzeninin kaçırılması bardağı taşıran son damla olmuştu. Haziran ayı boyunca O’Keefe, sonuncusu tanınmış bir tetikçi tarafınca gerçekleştirilen üç suikast teşebbüsünden ufak yaralarla çıktı. Nihayetinde de bir daha cezaevi yolunu tuttu. O içerideyken, çeteye baskı yapmasına yardım eden bir arkadaşı gizemli bir halde ortadan kayboldu. Herkes bu olayın gerisinde Pino’nun erkeklerinın olduğundan şüpheleniyordu.
O’Keefe soygundan daha sonra FBI tarafınca sorgulandığında ser vermiş sır vermemişti ancak federaller bir defa daha kapısını çaldığında konuşmaya karar verdi. Uzun müddet mahpustan çıkabilecek üzere görünmüyordu ve kabahat ortaklarına olan olumsuz hisleri günden güne ağırlaşıyordu.
6 Ocak 1956’da FBI casuslarına tabir vermeye başlayan O’Keefe, her şeyi anlattı. Bunu üzerine Brink’s çetesinin 11 üyesi hakkında vakit aşımı müddetinin dbulunmasına günler kala iddianameler hazırlandı.
Soyguncuların tamamı ya mahpus yattı ya da davalar görülmeden hayatlarını kaybetti.