27 Nisan 2023 Perşembe, 13:30
Yorum
olman gerek kayıtlı Bu işlevselliğe erişmek için.
Giriş yapmak
Saat 21:02 idi ve Sevilla durma noktasına geldi. “Kuyruk, kuyruk, kuyruk!” Real Maestranza arenasında koro halinde duyuldu. Boğa güreşi tarihinde, özellikle Morante de la Puebla tarafından imzalanan yeni bir sayfa yazılmıştı. 52 yıl sonra kuyruğunu kestiği ve Puerta del Principe’yi omuzlarına almasına izin veren muhteşem bir boğa güreşi. Oradan, sanki bir geçit töreniymiş gibi, bütün bir maiyet ona “boğa güreşçisi!” Herkes başarının küçük olmadığını biliyordu. Ve böylece bir Endülüs başkentinin sokaklarında bir panayır için süslenmiş bir turda görüldü. Ve parti.
La Maestranza’nın çevresinde, Guadalquivir’in çoktan gizlediği son güneş ışınlarının altında, başka kimseye yer yoktu. Morante’nin minibüsle oteline gitmesi için yer olmadığı için. Domingo Hernandez’in Ligerito’sunun iki kulağını ve kuyruğunu keserek cennete ulaştıktan sonra, boğa güreşçilerinin en büyüğünün onu omuzlarına alıp Paseo Colón ve Calle Reyes Católicos gibi sembolik caddelerde gezdirdiğini görmek için orada toplananlar. Kutsal Hafta değildi ama bu boğa güreşi alayı da tutku doluydu. Artık maço olmayan bir takım elbise giymiş De la Puebla’nın geçtiği köşelerin her birinde, deneyimlediği şeyin verdiği coşku barizdi.
“José Antonio Morante de la Puebla!”, “Yaşasın Puebla!” veya “Morante, başkan!” Sevilla sokaklarında duyulan, omuzlarında taşıdıkları ustalığın farkında olmayan ya da özümsemiş (anın kendiliğindenliğine hapsolmuş bir şoförün bakışları önünde) ilahilerden bazılarıydı bunlar. Ve Morante’nin başarısı son kez 1971’de Francisco Ruiz Miguel tarafından elde edildi. Ve bu Çarşamba’ya kadar ondan sonra kimse olmadı.
Morante, Nisan Panayırı’nın onuncu sezonunda, gerçek bir gösteri yaşamak isteyen ve uyutucu sıcağa aldırış etmeyen hayranlarla dolu bir meydana atladığında, akşam 7:45’te kimse bunu hayal etmemişti. Bazıları bir görev daha göreceklerini düşündü, diğerleri ise bu başarının önsezisine sahipti. Bir saat ve birkaç dakika sonra, Sevillian maestronun başarısı, maestronun lojmanından birkaç metre ötedeki Calle San Pablo’da bulerialara dönüşen bir şehirde bir kargaşaya neden oldu. Ve tam La Maestranza’dan ayrılırken oteline varmıştı. Morante, sırtı dönük, hâlâ omuzlarında içeri girdi. Sevilla’nın Kutsal Haftası’nın büyük kısıtlamalarında olduğu gibi. Boğa güreşi sanatıyla Endülüs’ün başkentini felç eden bir adamın orada başardıkları coşkuyla her şey alt üst oldu.
Yorum
hata bildir
Yorum
olman gerek kayıtlı Bu işlevselliğe erişmek için.
Giriş yapmak
Bağlantıyı kopyala
Naber
Facebook
twitter
LinkedIn
Telgraf
Saat 21:02 idi ve Sevilla durma noktasına geldi. “Kuyruk, kuyruk, kuyruk!” Real Maestranza arenasında koro halinde duyuldu. Boğa güreşi tarihinde, özellikle Morante de la Puebla tarafından imzalanan yeni bir sayfa yazılmıştı. 52 yıl sonra kuyruğunu kestiği ve Puerta del Principe’yi omuzlarına almasına izin veren muhteşem bir boğa güreşi. Oradan, sanki bir geçit töreniymiş gibi, bütün bir maiyet ona “boğa güreşçisi!” Herkes başarının küçük olmadığını biliyordu. Ve böylece bir Endülüs başkentinin sokaklarında bir panayır için süslenmiş bir turda görüldü. Ve parti.
La Maestranza’nın çevresinde, Guadalquivir’in çoktan gizlediği son güneş ışınlarının altında, başka kimseye yer yoktu. Morante’nin minibüsle oteline gitmesi için yer olmadığı için. Domingo Hernandez’in Ligerito’sunun iki kulağını ve kuyruğunu keserek cennete ulaştıktan sonra, boğa güreşçilerinin en büyüğünün onu omuzlarına alıp Paseo Colón ve Calle Reyes Católicos gibi sembolik caddelerde gezdirdiğini görmek için orada toplananlar. Kutsal Hafta değildi ama bu boğa güreşi alayı da tutku doluydu. Artık maço olmayan bir takım elbise giymiş De la Puebla’nın geçtiği köşelerin her birinde, deneyimlediği şeyin verdiği coşku barizdi.
“José Antonio Morante de la Puebla!”, “Yaşasın Puebla!” veya “Morante, başkan!” Sevilla sokaklarında duyulan, omuzlarında taşıdıkları ustalığın farkında olmayan ya da özümsemiş (anın kendiliğindenliğine hapsolmuş bir şoförün bakışları önünde) ilahilerden bazılarıydı bunlar. Ve Morante’nin başarısı son kez 1971’de Francisco Ruiz Miguel tarafından elde edildi. Ve bu Çarşamba’ya kadar ondan sonra kimse olmadı.
Morante, Nisan Panayırı’nın onuncu sezonunda, gerçek bir gösteri yaşamak isteyen ve uyutucu sıcağa aldırış etmeyen hayranlarla dolu bir meydana atladığında, akşam 7:45’te kimse bunu hayal etmemişti. Bazıları bir görev daha göreceklerini düşündü, diğerleri ise bu başarının önsezisine sahipti. Bir saat ve birkaç dakika sonra, Sevillian maestronun başarısı, maestronun lojmanından birkaç metre ötedeki Calle San Pablo’da bulerialara dönüşen bir şehirde bir kargaşaya neden oldu. Ve tam La Maestranza’dan ayrılırken oteline varmıştı. Morante, sırtı dönük, hâlâ omuzlarında içeri girdi. Sevilla’nın Kutsal Haftası’nın büyük kısıtlamalarında olduğu gibi. Boğa güreşi sanatıyla Endülüs’ün başkentini felç eden bir adamın orada başardıkları coşkuyla her şey alt üst oldu.
Yorum
hata bildir