celikci
New member
RUS işgalinin akabinde olağan ömrün alt üst olduğu, market raflarının boşaldığı, tek bir restoranın bile açık olmadığı başşehir Kiev’de kulaktan kulağa bir lokantanın ismi dolaşıyor. Bir restoran olduğunu duyuyoruz sık sık; hastanelere, sivillere ücretsiz yemek veriyor diye. Çabucak yola çıkıp restoranı buluyoruz. Ve alışılmış ki bir Türk’le karşılaşıyoruz. Kapısından içeri girdiğimizde mutfakta harıl harıl çalışan bir takımın yemek yaptığını görüyoruz. Tümü istekli, hiç birinin asıl mesleği aşçılık değil.
Restoranın kapıları kapalı fakat içeride yemek pişiyor.
TÜRK ONUR’UN AZİZ GÖNLÜ
Yaklaşık 20 yıldır Ukrayna’da yaşayan restoranın sahibi Onur Tabip ise Kiev’de yaklaşık 10 Türk restoranın bulunduğunu söyleyerek şunları anlatıyor: “Kiev savaştan evvel fazlaca hareketli bir yerdi. Yalnızca benim restoranlarımda 100’e yakın işçi çalışıyordu. Bunların 20’si Türk’tü. Savaş başlayınca ayrılmak isteyenlere elimizden geldiği kadar yardımcı olduk. Ukraynalı işçimiz konutlarına gitti. Türk çalışanları ise tahliye ettik.” Hekim’e kendisinin niçin kaldığını soruyoruz. İşte karşılığı: “38 yaşındayım. Bunun 20 yılı burada geçti. Ukrayna benim ikinci meskenim. Sahip olduğum her şey burada; ailem, arkadaşlarım ve işim… Ukrayna’da kendimi asla yabancı üzere hissetmedim. Bu niçinle her şey hoşken burada olup da her şey kötüyken ayrılmak benim tasvip ettiğim bir şey değil. Uygun günde buradaysam makûs günde de burada olmalıyım. Berbat günde de çıkıp sığınağa saklanmadım. Burada olmamın gayesi birlikte büyüdüğüm insanlara yardım etmek.”
Paketlenen yemekler muhtaçlık sahiplerine dağıtılıyor.
OĞLU CEPHEDE KENDİ MUTFAKTA
Mutfağı yöneten kişi ise 55 yaşındaki Valantina Pributkova. Bir oğlunun asker olduğunu söyleyen Valantina, “Ben aslında turist rehberiyim. Ancak savaş başladığında ülkeme ve burada yaşayan insanlara nasıl yardımcı olabilirim diye düşündüm. Konutumda oturmak yerine yemek pişirebileceğime karar verip buraya geldim. Üç çocuğum var. Biri orduda misyon yapıyor. Başka oğlum ve kızımla her gün buraya gelip yemek yapıyorum. Akşam olunca da konutumuza gidiyoruz” diyor.
55 yaşındaki Ukraynalı Valantina’nın oğlu cephede savaşıyor.
SIĞINAKLARA SİVİLLERE YARALILARA PAKET SERVİS
Günde ortalama 400 şahsa yemek yaptıklarını söyleyen Onur Doktor, şunları anlatıyor: “Savaşın birinci günü toplumsal medyadan yemek yapacak bireylere gereksinimim olduğunu söylemiş oldum. Bu beşerler bana ulaştı. Şu ana kadar kendi materyallerimizi kullandık. Yaptığımız yemekleri hastanelere, sığınaklara; sivillere, sıhhat çalışanlarına dağıtıyoruz. Elimizden geldiği kadar kendimiz teslim ediyoruz. Yemek olarak kara buğday, et, makarna ve köfte pişiriyoruz. Birtakım beşerler, ‘niçin oradasın?’ diye soruyor. Burada olmamın bana muhakkak maddi bir yararı yok. Zira bu yemekler için para almıyorum. Kalpten istediğim için buradayım. Tıpkı durum Türkiye’de olsaydı orada da bunu yapardım. Orada da restoranımı herkese açıp yemek pişirirdim.”
Türk restoranın sahibi Onur Doktor, 20 yıldır Ukrayna’da yaşıyor.
Restoranın kapıları kapalı fakat içeride yemek pişiyor.
TÜRK ONUR’UN AZİZ GÖNLÜ
Yaklaşık 20 yıldır Ukrayna’da yaşayan restoranın sahibi Onur Tabip ise Kiev’de yaklaşık 10 Türk restoranın bulunduğunu söyleyerek şunları anlatıyor: “Kiev savaştan evvel fazlaca hareketli bir yerdi. Yalnızca benim restoranlarımda 100’e yakın işçi çalışıyordu. Bunların 20’si Türk’tü. Savaş başlayınca ayrılmak isteyenlere elimizden geldiği kadar yardımcı olduk. Ukraynalı işçimiz konutlarına gitti. Türk çalışanları ise tahliye ettik.” Hekim’e kendisinin niçin kaldığını soruyoruz. İşte karşılığı: “38 yaşındayım. Bunun 20 yılı burada geçti. Ukrayna benim ikinci meskenim. Sahip olduğum her şey burada; ailem, arkadaşlarım ve işim… Ukrayna’da kendimi asla yabancı üzere hissetmedim. Bu niçinle her şey hoşken burada olup da her şey kötüyken ayrılmak benim tasvip ettiğim bir şey değil. Uygun günde buradaysam makûs günde de burada olmalıyım. Berbat günde de çıkıp sığınağa saklanmadım. Burada olmamın gayesi birlikte büyüdüğüm insanlara yardım etmek.”
Paketlenen yemekler muhtaçlık sahiplerine dağıtılıyor.
OĞLU CEPHEDE KENDİ MUTFAKTA
Mutfağı yöneten kişi ise 55 yaşındaki Valantina Pributkova. Bir oğlunun asker olduğunu söyleyen Valantina, “Ben aslında turist rehberiyim. Ancak savaş başladığında ülkeme ve burada yaşayan insanlara nasıl yardımcı olabilirim diye düşündüm. Konutumda oturmak yerine yemek pişirebileceğime karar verip buraya geldim. Üç çocuğum var. Biri orduda misyon yapıyor. Başka oğlum ve kızımla her gün buraya gelip yemek yapıyorum. Akşam olunca da konutumuza gidiyoruz” diyor.
55 yaşındaki Ukraynalı Valantina’nın oğlu cephede savaşıyor.
SIĞINAKLARA SİVİLLERE YARALILARA PAKET SERVİS
Günde ortalama 400 şahsa yemek yaptıklarını söyleyen Onur Doktor, şunları anlatıyor: “Savaşın birinci günü toplumsal medyadan yemek yapacak bireylere gereksinimim olduğunu söylemiş oldum. Bu beşerler bana ulaştı. Şu ana kadar kendi materyallerimizi kullandık. Yaptığımız yemekleri hastanelere, sığınaklara; sivillere, sıhhat çalışanlarına dağıtıyoruz. Elimizden geldiği kadar kendimiz teslim ediyoruz. Yemek olarak kara buğday, et, makarna ve köfte pişiriyoruz. Birtakım beşerler, ‘niçin oradasın?’ diye soruyor. Burada olmamın bana muhakkak maddi bir yararı yok. Zira bu yemekler için para almıyorum. Kalpten istediğim için buradayım. Tıpkı durum Türkiye’de olsaydı orada da bunu yapardım. Orada da restoranımı herkese açıp yemek pişirirdim.”
Türk restoranın sahibi Onur Doktor, 20 yıldır Ukrayna’da yaşıyor.