celikci
New member
Erkekler ve bayanlar birer birer hayatlarının mahvolduğunu, alakaların koptuğunu, banka hesaplarının boşaldığını anlattılar. Genç bir baba utançla tavana baktı… Kumar alışkanlığı yüzünden oğlunun kumbarasını çaldığını anlatırken sesi titredi. Zoom ile bağlanan bir bayan ise ‘dibe vurduğu’ devri aktarırken ellerini göğsüne koyarak o günlerin geçmesine şükretti.
Sidney’de bir kilise binasındaki görüşmede bu insanları bir ortaya getiren ortak nokta vardı: Pokiler.
Avustralya’da ‘poker makineleri’ yahut ‘pokiler’ resmi olarak oyun makineleri olarak isimlendirilir. Genel olarak bu aygıtlar ‘slot makinesi’ olarak da bilinir.
Dünyanın birçok yerinde, elektronik slot makineleri büyük ölçüde kumarhanelerle sonlu. ABD’de her yıl milyonlarca insan bir düğmeye basmak ve ikramiye kazanmak umuduyla çarkların dönmesini izlemek için Las Vegas yahut Atlantic City’ye akın ediyor.
Lakin Avustralya’da poki olarak isimlendirilen bu makineler her yerdeler. Binlerce otel ve barda, büyük kentlerde ve küçük kasabalarda bulunuyorlar. O denli ki bu makineler, mahalle toplumsal kulüplerini tabir yerindeyse ‘kumar saraylarına’ dönüştürdüler.
Ülkenin birden fazla kentinde bir ‘VIP Odası’ yahut ‘VIP Salonu’ ile müsabakadan birkaç kilometre yürümek bile artık çok sıkıntı.
Eski Avustralya Senatörü Nick Xenophon, slot makineleri için “McDonald’s’tan daha yaygınlar. Her sokak köşesinde varlar. Resmen yüzünüze çarpıyorlar” diyor.
Avustralya, 25 milyonluk nüfusu ile dünya nüfusunun yüzde 0,33’üne konut sahipliği yapıyor. Fakat kumarhanelerin yüzde 20’sine ve kumarhane haricinde bulunan slot makinelerinin yüzde 80’ine sahip. Sonuç olarak ise Avustralya, dünyanın en makûs ortalama kumar kayıplarına sahip ülke olarak isimlendiriliyor. Ülkede her yıl yetişkin başına 1000 dolar üzere bir sayı kumarda kaybediliyor. Kumar aksileri, kumarhanelerin intiharları, aile içi şiddeti, iflasları ve mali kabahatleri tetiklediğini söylüyor.
KUMAR SORUNU YAŞAYANLARIN SAYISI 10 YILDA İKİ KATINA ÇIKTI
Monash Üniversitesi’nde halk sıhhati profesörü olan Charles Livingstone, “Dünyadaki karşılaştırılabilir ülkelere bakarsanız hem harcamalar tıpkı vakitte toplum üstündeki tesiri açısından en kötüsüyüz” diyor.
Öte yandan sorun gün geçtikçe daha da berbata gidiyor üzere görünüyor. Bir araştırmaya nazaran, kumar sorunu yaşayan Avustralyalıların oranı 10 yılda iki katına çıkarak yüzde 1’in üzerine çıktı.
Kumar bölümü; kumarhanelerin yasal olduğunu, düzenlendiğini ve milyonlarca Avustralyalı tarafınca sorumlu bir biçimde kullanıldığını söylese de beşerler pek de o denli düşünmüyor.
KARANTİNA ONLARA DERİN NEFES ALDIRMIŞTI
O denli ki, sıkı koronavirüs karantinaları barları, kulüpleri ve kumarhanelerin kapanmasına sebep olduğunda biroldukça bağımlı ve yakınları rahatladı.
Sidney’de kumar bağımlısı olduğundan beri iki defa intihara teşebbüs eden oğlunu anlatan Sonia, “Karantina muhtemelen ömrümdeki en huzurlu dönemdi” diyor.
Sonia, Multipl Skleroz (MS) hastası olan, uyuyamayan ve ruh hali daima değişen oğlu için meskenini ipotek ettirdi ve borçlarını ödemek için emeklilik hesabından 50.000 dolar çekmek zorunda kaldı.
Oğlunu bir gün çok dozda uyku hapı aldıktan daha sonra baygın biçimde bulan, diğer bir gün hastaneye sıkıntı yetiştiren Sonia, artık karantinaların büsbütün kalkmasından tasa ediyor, “Oyun makineleri onu ağırlamak için geri döndü. Pekala ben artık ne yapacağım?” diyor.
Sonia ve oğlu, Avustralya’da yaygın olan oyun makineleri yüzünden önemli sıkıntılar yaşayan ailelerden sadece bir tanesi. Onlardan binlerce var.
Karantina devri bağımlılar ve yakınları için bir ‘rahatlama’ devri olsa da yasaklar kalktığından beri meraklıları soluğu bir daha makinelerin başında aldı. Karantinaların sona ermesinin akabinde, insanların kumarhanelerde yaşadığı mali kayıplar rekor düzeylere yükseldi. Kumarhaneler artık pandemi öncesi kadar kuvvetliler.
Ülkedeki 200.000 kumarhanenin neredeyse yarısı Yeni Güney Galler’de bulunuyor. Eyaletin yaklaşık 90.000 kumarhanesinin fazlaca büyük kısmı da Sidney’de yer alıyor.
Ülkede kumar bağımlılığı ile çaba eden birfazlaca insan, yaşadıkları meseleleri anlatıyor…
‘306 GÜN daha sonra BİLE KUMAR DÜRTÜSÜNÜ HİSSEDİYORUM’
Sidney’de bir kilisede düzenlenen ‘Adsız Kumarbazlar’ toplantısında konuşma sırası geldiğinde 30 yaştaki sessiz bayan, en son kumar oynamasının üzerinden 306 gün geçtiğini söylemiş oldu. Müthiş bir hücumun travmasından kaçmak için kumara döndüğünden bahseden bayan, bırakmaya ise işvereninden para çalıp neredeyse mahpusa gireceği vakit karar verdiğini anlattı.
Washington Post’a konuşan, kumar bağımlılığından kurtulmaya çalışan bayan, “Bu toplantıya gelirken bile makinelerin beni çektiğini hissediyorum. Onların başına geçmemek ve toplantıya gelmek için bütün irademi kullandım. Koskoca 306 gün daha sonra bile hala o dürtüyü hissediyorum” diyor.
YASAL SAVAŞI KAZANMIŞLARDI, ARTIK TEKRAR UĞRAŞ EDİYORLAR
Şubat ayında yağmurlu bir cumartesi sabahı, iki düzine insan Sidney’in güneybatısındaki bir meskende toplandı, kahve içti ve haritalara baktı. Beş yıl evvel, Casula mahallelerinde bir kumarhane inşa edilmesi teklifine karşı şiddetli bir gayret vermiş ve uzun soluklu yasal savaşı kazanmışlardı.
Fakat artık bir müteahhit, caddenin karşısındaki moteli satın almış ve emsal bir kumarhane planı başlatmıştı.
Evvelki yasal savaşı yöneten ve öğretmen olan Criss Moore, “Poki makinelerinin bu alandaki tesirlerini büyük çaplı bakılırsaceğiz. 60 ila 90 yeni poki bağımlısı olacak. Casula’nın daha fazla makineye muhtaçlığı yok. Yolun aşağısındaki iki bar ve birkaç dakikalık otomobil arasındaki dört kulüp içinde, mahallenin yakınlarında aslına bakarsanız yaklaşık 1000 poki makinesi var” diyor.
KOCASI TAM 20 YIL BOYUNCA BAĞIMLIYDI
Müteahhit tarafınca bir kumarhaneye dönüştürülmek istenen motele beş dakika uzaklıkta yaşayan bir bayan, kocasının 20 yıl boyunca maaşını bu makinelerde kaybettiğini söylüyor.
Birebir şeyleri bir daha yaşamaktan korktuğunu söz eden bayan, eşi için “20 yıl boyunca yaşadıklarımız konutumuza hatta evliliğimize mal olacaktı. Şayet yolun üzerinde makine olan bir bar var ise, bir gün kesinlikle sarfiyat. Poki makinesi bir mıknatıs gibidir” tabirlerine yer veriyor.
1930’larda Avustralya’da ‘tek kollu haydutlar’ olarak isimlendirilen yasadışı mekanize pokiler ortaya çıkmaya başladı. 1956’ya gelindiğinde bunlar o kadar yaygındı ki, Yeni Güney Galler’deki yetkililer onları savaş daha sonrası patlama sırasında açılan yüzlerce toplumsal kulüpte yasallaştırmaya karar verdi. Kâr gayesi gütmeyen kulüpler hasılatlarını restoranlara, spor tesislerine, cümbüş merkezlerine ve daha fazla kumarhaneye akıttı.
MAKİNE BAŞINDA 100.000 DOLAR KAYBETTİ
Melbourne’de bir işletme sahibi olan Peter Jankowski, 1990’lı senelerda pokilerin barlarda yaygınlaşmaya başladığı periyotta kuvvetli vakit içinder yaşadığını anlatıyor. Evvelce iş daha sonrası gerilim atmak için oyun makinelerinin olduğu bara gitmeye başladı. daha sonra öğlen içinde gitmeye başladı derken kendini daima makinenin başında buldu.
“Tıpkı kapınızın önünde bir kumarhane olması gibi” diyen Jankowski şunları söylüyor:
“Kumarı bırakmak için bir terapistten yardım almaya başlamadan evvel tam altı yıl boyunca yaklaşık 100.000 dolar kaybettim. Artık ise bu hususta insanlara yardımcı olmak için çalışıyorum. Bu bir bağımlılık.”
UĞRADIĞI HÜCUMUN TRAVMASINDAN KAÇMAK İÇİN KUMARA BAŞLADI
Poki makinelerinin büyüsüne kapılan bir öbür isim ise, kumara bir kaçış olarak başladığını söyleyen Emma. Birkaç yıl evvel tacize maruz kalan ve taarruza uğrayan Emma, üç ay boyunca komada kaldı. Emma, şiddetli travma daha sonrası gerilim bozukluğu niçiniyle meskenden ayrıldı ve iki yıl boyunca dönmedi.
“Sonunda hayata adım atma yüreğini topladığımda, birinci karşıma çıkan şey pokiler ile dolu bir bardı” diyen Emma, işten çıkıp konutunun yakınında bulunan beş poki noktasından birine uğramaya ve makinelere para ‘yedirmeye’ başladı. Emma hiç alkol tüketmedi fakat poki oynamaya tam manasıyla bağımlı oldu.
‘SICAK YAZ GÜNÜNDE SERİN BİR ŞEYLER İÇMEK GİBİYDİ’
Emma, poki makinesinin başına oturduğundan yaşadığı hissi, “Sıcak bir yaz gününde serin bir şeyler içmek üzereydi. İşi ve ömrü unutturuyordu” kelamlarıyla anlatıyor ve şöyleki devam ediyor:
“Her hafta maaşımın tamamını kaybedene kadar daha fazla oynamaya başladım. Aileme işe gitme konusunda palavra söylüyor ve tüm günümü barda geçiriyordum. Makinenin başına oturduğumda yemek yemeyi dahi unutuyordum. Yemek yemeden o kadar uzun müddet oyun oynuyordum ki 22 kilo verdim.
Yeni bir iş bulduğumda ise çalmaya başladım. Yalnızca üç ay ortasında patronumun on binlerce dolarını kaybettim. Patronlarım bunu öğrendiğinde parayı iade etmem ya da cürüm duyurusunda bulunmak için bana bir hafta vakit tanıdılar.”
Emma’nın ailesi parayı emeklilik hesaplarından çekti ve borcu ödedi. Emma’yı İsimsiz Kumarbazlar isimli toplantıya göndermeye başlayan ailesi, ortadan bir yıl geçmesine karşın hala kızlarına tam olarak güvenmiyor.
Emma ise bir gün oyun makinelerini düşünmeden, eskisi üzere olağan bir biçimde ailesi ile barda akşam yemeği yiyebilmeyi umuyor.
13 SAAT KUMAR OYNADIKTAN daha sonra…
Gary Van Duinen, Sidney’in şafak öncesi karanlığında bir taksiye binerek, ailesinin meskenini geçti ve ağaçlarla çevrili bir göl kıyısına gitti ve canına kıydı
Gary’nin annesi Joy Van Duinen, oğlunun o gece konuta dönmediğini duyar duymaz, onun arkadaşlarını yahut ailesini aramadı, doğruca lokal kumarhaneleri denetim etmeye gitti. Annesi haklıydı, oğlu 13 saatlik bir ‘kumar seansı’ daha sonrası vefat etmişti.
Van Duinen, yalnızca iki yıl ortasında 2,7 milyon dolardan fazla para ile kumar oynamış ve 165.000 dolar kaybetmişti.
Anne Duinen, kumar oynanan yerlerin daha fazla sorumluluk alması gerektiğine inanıyor ve “Eğer bir kumarbaz 13 saat boyunca makine başında oturuyorsa ona bir içki daha getirmek yerine, ‘iyi misin?’ diye sorulması gerekiyor” diyor.
‘KULÜBE YALVARDIM LAKİN BENİ REDDETTİLER’
Van Duinen’in eşi Sonia ise kocasının kumar bağımlılığının sebebinin ‘kraliyet’ muamelesi olduğunu söylüyor, “Kumarhaneye girdiğinde ona fiyatsız içecekler, kırmızı halılı VIP girişi olan özel bir park yeri veriliyordu. Orada hayli para harcadığı için şahane bir muamele görüyordu. Diğer bir yere gitmek istemiyordu” diyor.
Sonia, eşinin gittiği kumarhaniçin yardım istediğini, birkaç defa oraya gidip eşinin bu kadar harcanmasına müdahale etmeleri için yalvardığını lakin reddedildiğini de söylüyor.
Van Duinen’in vefatının üzerinden dört yıl geçti fakat kumarhanelerdeki nizam hala değişmedi.
‘DÜNYANIN EN BÜYÜK KUMARBAZLARI OLMAMIZIN niçinİ…’
Halk sıhhati profesörü Charles Livingstone, araştırmacıların Avustralya halkının kumar oynamaya doğuştan yatkın olmadığını söylemiş olduğinden bahsediyor, “Dünyanın en büyük kumarbazları olmamızın sebebi, adım attığımız her köşede bir kumarhane ya da oyun makinesine sahip olmamız. Araştırmalar, bir kişi kumar ortamına ne kadar yakın yaşarsa, oynama ve maddi sorun yaşama ihtimalinin o kadar yüksek olduğunu gösteriyor” sözlerine yer veriyor.
Kumar bağımlılarının aileleri, pandemi yasaklarının kaldığı bu vakitte, eski makûs günlere dönmekten korkuyor ve devletin bu bahiste adım atmasını sabırsızlıkla bekliyor.
Sidney’de bir kilise binasındaki görüşmede bu insanları bir ortaya getiren ortak nokta vardı: Pokiler.
Avustralya’da ‘poker makineleri’ yahut ‘pokiler’ resmi olarak oyun makineleri olarak isimlendirilir. Genel olarak bu aygıtlar ‘slot makinesi’ olarak da bilinir.
Dünyanın birçok yerinde, elektronik slot makineleri büyük ölçüde kumarhanelerle sonlu. ABD’de her yıl milyonlarca insan bir düğmeye basmak ve ikramiye kazanmak umuduyla çarkların dönmesini izlemek için Las Vegas yahut Atlantic City’ye akın ediyor.
Lakin Avustralya’da poki olarak isimlendirilen bu makineler her yerdeler. Binlerce otel ve barda, büyük kentlerde ve küçük kasabalarda bulunuyorlar. O denli ki bu makineler, mahalle toplumsal kulüplerini tabir yerindeyse ‘kumar saraylarına’ dönüştürdüler.
Ülkenin birden fazla kentinde bir ‘VIP Odası’ yahut ‘VIP Salonu’ ile müsabakadan birkaç kilometre yürümek bile artık çok sıkıntı.
Eski Avustralya Senatörü Nick Xenophon, slot makineleri için “McDonald’s’tan daha yaygınlar. Her sokak köşesinde varlar. Resmen yüzünüze çarpıyorlar” diyor.
Avustralya, 25 milyonluk nüfusu ile dünya nüfusunun yüzde 0,33’üne konut sahipliği yapıyor. Fakat kumarhanelerin yüzde 20’sine ve kumarhane haricinde bulunan slot makinelerinin yüzde 80’ine sahip. Sonuç olarak ise Avustralya, dünyanın en makûs ortalama kumar kayıplarına sahip ülke olarak isimlendiriliyor. Ülkede her yıl yetişkin başına 1000 dolar üzere bir sayı kumarda kaybediliyor. Kumar aksileri, kumarhanelerin intiharları, aile içi şiddeti, iflasları ve mali kabahatleri tetiklediğini söylüyor.
KUMAR SORUNU YAŞAYANLARIN SAYISI 10 YILDA İKİ KATINA ÇIKTI
Monash Üniversitesi’nde halk sıhhati profesörü olan Charles Livingstone, “Dünyadaki karşılaştırılabilir ülkelere bakarsanız hem harcamalar tıpkı vakitte toplum üstündeki tesiri açısından en kötüsüyüz” diyor.
Öte yandan sorun gün geçtikçe daha da berbata gidiyor üzere görünüyor. Bir araştırmaya nazaran, kumar sorunu yaşayan Avustralyalıların oranı 10 yılda iki katına çıkarak yüzde 1’in üzerine çıktı.
Kumar bölümü; kumarhanelerin yasal olduğunu, düzenlendiğini ve milyonlarca Avustralyalı tarafınca sorumlu bir biçimde kullanıldığını söylese de beşerler pek de o denli düşünmüyor.
KARANTİNA ONLARA DERİN NEFES ALDIRMIŞTI
O denli ki, sıkı koronavirüs karantinaları barları, kulüpleri ve kumarhanelerin kapanmasına sebep olduğunda biroldukça bağımlı ve yakınları rahatladı.
Sidney’de kumar bağımlısı olduğundan beri iki defa intihara teşebbüs eden oğlunu anlatan Sonia, “Karantina muhtemelen ömrümdeki en huzurlu dönemdi” diyor.
Sonia, Multipl Skleroz (MS) hastası olan, uyuyamayan ve ruh hali daima değişen oğlu için meskenini ipotek ettirdi ve borçlarını ödemek için emeklilik hesabından 50.000 dolar çekmek zorunda kaldı.
Oğlunu bir gün çok dozda uyku hapı aldıktan daha sonra baygın biçimde bulan, diğer bir gün hastaneye sıkıntı yetiştiren Sonia, artık karantinaların büsbütün kalkmasından tasa ediyor, “Oyun makineleri onu ağırlamak için geri döndü. Pekala ben artık ne yapacağım?” diyor.
Sonia ve oğlu, Avustralya’da yaygın olan oyun makineleri yüzünden önemli sıkıntılar yaşayan ailelerden sadece bir tanesi. Onlardan binlerce var.
Karantina devri bağımlılar ve yakınları için bir ‘rahatlama’ devri olsa da yasaklar kalktığından beri meraklıları soluğu bir daha makinelerin başında aldı. Karantinaların sona ermesinin akabinde, insanların kumarhanelerde yaşadığı mali kayıplar rekor düzeylere yükseldi. Kumarhaneler artık pandemi öncesi kadar kuvvetliler.
Ülkedeki 200.000 kumarhanenin neredeyse yarısı Yeni Güney Galler’de bulunuyor. Eyaletin yaklaşık 90.000 kumarhanesinin fazlaca büyük kısmı da Sidney’de yer alıyor.
Ülkede kumar bağımlılığı ile çaba eden birfazlaca insan, yaşadıkları meseleleri anlatıyor…
‘306 GÜN daha sonra BİLE KUMAR DÜRTÜSÜNÜ HİSSEDİYORUM’
Sidney’de bir kilisede düzenlenen ‘Adsız Kumarbazlar’ toplantısında konuşma sırası geldiğinde 30 yaştaki sessiz bayan, en son kumar oynamasının üzerinden 306 gün geçtiğini söylemiş oldu. Müthiş bir hücumun travmasından kaçmak için kumara döndüğünden bahseden bayan, bırakmaya ise işvereninden para çalıp neredeyse mahpusa gireceği vakit karar verdiğini anlattı.
Washington Post’a konuşan, kumar bağımlılığından kurtulmaya çalışan bayan, “Bu toplantıya gelirken bile makinelerin beni çektiğini hissediyorum. Onların başına geçmemek ve toplantıya gelmek için bütün irademi kullandım. Koskoca 306 gün daha sonra bile hala o dürtüyü hissediyorum” diyor.
YASAL SAVAŞI KAZANMIŞLARDI, ARTIK TEKRAR UĞRAŞ EDİYORLAR
Şubat ayında yağmurlu bir cumartesi sabahı, iki düzine insan Sidney’in güneybatısındaki bir meskende toplandı, kahve içti ve haritalara baktı. Beş yıl evvel, Casula mahallelerinde bir kumarhane inşa edilmesi teklifine karşı şiddetli bir gayret vermiş ve uzun soluklu yasal savaşı kazanmışlardı.
Fakat artık bir müteahhit, caddenin karşısındaki moteli satın almış ve emsal bir kumarhane planı başlatmıştı.
Evvelki yasal savaşı yöneten ve öğretmen olan Criss Moore, “Poki makinelerinin bu alandaki tesirlerini büyük çaplı bakılırsaceğiz. 60 ila 90 yeni poki bağımlısı olacak. Casula’nın daha fazla makineye muhtaçlığı yok. Yolun aşağısındaki iki bar ve birkaç dakikalık otomobil arasındaki dört kulüp içinde, mahallenin yakınlarında aslına bakarsanız yaklaşık 1000 poki makinesi var” diyor.
KOCASI TAM 20 YIL BOYUNCA BAĞIMLIYDI
Müteahhit tarafınca bir kumarhaneye dönüştürülmek istenen motele beş dakika uzaklıkta yaşayan bir bayan, kocasının 20 yıl boyunca maaşını bu makinelerde kaybettiğini söylüyor.
Birebir şeyleri bir daha yaşamaktan korktuğunu söz eden bayan, eşi için “20 yıl boyunca yaşadıklarımız konutumuza hatta evliliğimize mal olacaktı. Şayet yolun üzerinde makine olan bir bar var ise, bir gün kesinlikle sarfiyat. Poki makinesi bir mıknatıs gibidir” tabirlerine yer veriyor.
1930’larda Avustralya’da ‘tek kollu haydutlar’ olarak isimlendirilen yasadışı mekanize pokiler ortaya çıkmaya başladı. 1956’ya gelindiğinde bunlar o kadar yaygındı ki, Yeni Güney Galler’deki yetkililer onları savaş daha sonrası patlama sırasında açılan yüzlerce toplumsal kulüpte yasallaştırmaya karar verdi. Kâr gayesi gütmeyen kulüpler hasılatlarını restoranlara, spor tesislerine, cümbüş merkezlerine ve daha fazla kumarhaneye akıttı.
MAKİNE BAŞINDA 100.000 DOLAR KAYBETTİ
Melbourne’de bir işletme sahibi olan Peter Jankowski, 1990’lı senelerda pokilerin barlarda yaygınlaşmaya başladığı periyotta kuvvetli vakit içinder yaşadığını anlatıyor. Evvelce iş daha sonrası gerilim atmak için oyun makinelerinin olduğu bara gitmeye başladı. daha sonra öğlen içinde gitmeye başladı derken kendini daima makinenin başında buldu.
“Tıpkı kapınızın önünde bir kumarhane olması gibi” diyen Jankowski şunları söylüyor:
“Kumarı bırakmak için bir terapistten yardım almaya başlamadan evvel tam altı yıl boyunca yaklaşık 100.000 dolar kaybettim. Artık ise bu hususta insanlara yardımcı olmak için çalışıyorum. Bu bir bağımlılık.”
UĞRADIĞI HÜCUMUN TRAVMASINDAN KAÇMAK İÇİN KUMARA BAŞLADI
Poki makinelerinin büyüsüne kapılan bir öbür isim ise, kumara bir kaçış olarak başladığını söyleyen Emma. Birkaç yıl evvel tacize maruz kalan ve taarruza uğrayan Emma, üç ay boyunca komada kaldı. Emma, şiddetli travma daha sonrası gerilim bozukluğu niçiniyle meskenden ayrıldı ve iki yıl boyunca dönmedi.
“Sonunda hayata adım atma yüreğini topladığımda, birinci karşıma çıkan şey pokiler ile dolu bir bardı” diyen Emma, işten çıkıp konutunun yakınında bulunan beş poki noktasından birine uğramaya ve makinelere para ‘yedirmeye’ başladı. Emma hiç alkol tüketmedi fakat poki oynamaya tam manasıyla bağımlı oldu.
‘SICAK YAZ GÜNÜNDE SERİN BİR ŞEYLER İÇMEK GİBİYDİ’
Emma, poki makinesinin başına oturduğundan yaşadığı hissi, “Sıcak bir yaz gününde serin bir şeyler içmek üzereydi. İşi ve ömrü unutturuyordu” kelamlarıyla anlatıyor ve şöyleki devam ediyor:
“Her hafta maaşımın tamamını kaybedene kadar daha fazla oynamaya başladım. Aileme işe gitme konusunda palavra söylüyor ve tüm günümü barda geçiriyordum. Makinenin başına oturduğumda yemek yemeyi dahi unutuyordum. Yemek yemeden o kadar uzun müddet oyun oynuyordum ki 22 kilo verdim.
Yeni bir iş bulduğumda ise çalmaya başladım. Yalnızca üç ay ortasında patronumun on binlerce dolarını kaybettim. Patronlarım bunu öğrendiğinde parayı iade etmem ya da cürüm duyurusunda bulunmak için bana bir hafta vakit tanıdılar.”
Emma’nın ailesi parayı emeklilik hesaplarından çekti ve borcu ödedi. Emma’yı İsimsiz Kumarbazlar isimli toplantıya göndermeye başlayan ailesi, ortadan bir yıl geçmesine karşın hala kızlarına tam olarak güvenmiyor.
Emma ise bir gün oyun makinelerini düşünmeden, eskisi üzere olağan bir biçimde ailesi ile barda akşam yemeği yiyebilmeyi umuyor.
13 SAAT KUMAR OYNADIKTAN daha sonra…
Gary Van Duinen, Sidney’in şafak öncesi karanlığında bir taksiye binerek, ailesinin meskenini geçti ve ağaçlarla çevrili bir göl kıyısına gitti ve canına kıydı
Gary’nin annesi Joy Van Duinen, oğlunun o gece konuta dönmediğini duyar duymaz, onun arkadaşlarını yahut ailesini aramadı, doğruca lokal kumarhaneleri denetim etmeye gitti. Annesi haklıydı, oğlu 13 saatlik bir ‘kumar seansı’ daha sonrası vefat etmişti.
Van Duinen, yalnızca iki yıl ortasında 2,7 milyon dolardan fazla para ile kumar oynamış ve 165.000 dolar kaybetmişti.
Anne Duinen, kumar oynanan yerlerin daha fazla sorumluluk alması gerektiğine inanıyor ve “Eğer bir kumarbaz 13 saat boyunca makine başında oturuyorsa ona bir içki daha getirmek yerine, ‘iyi misin?’ diye sorulması gerekiyor” diyor.
‘KULÜBE YALVARDIM LAKİN BENİ REDDETTİLER’
Van Duinen’in eşi Sonia ise kocasının kumar bağımlılığının sebebinin ‘kraliyet’ muamelesi olduğunu söylüyor, “Kumarhaneye girdiğinde ona fiyatsız içecekler, kırmızı halılı VIP girişi olan özel bir park yeri veriliyordu. Orada hayli para harcadığı için şahane bir muamele görüyordu. Diğer bir yere gitmek istemiyordu” diyor.
Sonia, eşinin gittiği kumarhaniçin yardım istediğini, birkaç defa oraya gidip eşinin bu kadar harcanmasına müdahale etmeleri için yalvardığını lakin reddedildiğini de söylüyor.
Van Duinen’in vefatının üzerinden dört yıl geçti fakat kumarhanelerdeki nizam hala değişmedi.
‘DÜNYANIN EN BÜYÜK KUMARBAZLARI OLMAMIZIN niçinİ…’
Halk sıhhati profesörü Charles Livingstone, araştırmacıların Avustralya halkının kumar oynamaya doğuştan yatkın olmadığını söylemiş olduğinden bahsediyor, “Dünyanın en büyük kumarbazları olmamızın sebebi, adım attığımız her köşede bir kumarhane ya da oyun makinesine sahip olmamız. Araştırmalar, bir kişi kumar ortamına ne kadar yakın yaşarsa, oynama ve maddi sorun yaşama ihtimalinin o kadar yüksek olduğunu gösteriyor” sözlerine yer veriyor.
Kumar bağımlılarının aileleri, pandemi yasaklarının kaldığı bu vakitte, eski makûs günlere dönmekten korkuyor ve devletin bu bahiste adım atmasını sabırsızlıkla bekliyor.