celikci
New member
Başşehir Kiev’deki 10’uncu günümüzde Rusya ordusunun kentin 7 kilometre kadar yakınına geldiğini öğreniyoruz. Geldiğimiz günden beri birinci defa uçak sesleri duyduğumuz Kiev’de kalmanın artık epeyce riskli olduğunu apaçık nazaranbildiğimiz için kentten ayrılıp Polonya hududunda bulunan yüz binlerce sivilin sığındığı Lviv’e gitmeye karar veriyoruz. Türkiye’nin Kiev Büyükelçiliği’nin tahliye için bir otobüs ve bir tren vagonu temin ettiğini öğreniyoruz. Yolcuların bir kısmı otobüsle evvel Çernivtsi, oradan da Romanya üzerinden Türkiye’ye geçmek için otobüsle yola çıkarken, biz de trenle Lviv’e gitmek üzere bir vagona biniyoruz.
GECELER KARA TREN…
Güvenlik niçiniyle ışıkların yakılmadığı, pencerelerinin perdeyle kapatıldığı vagonda bir kompartımana giriyoruz. Kompartımanda oturan 4 bireyden 3’ü Türk vatandaşı. Ukraynalı olan öbür yolcunun ise eşi Türk. Günler süren bekleyiş, gerilim ve meçhullükten daha sonra nihayet Kiev’den çıkacaklarını bildikleri için hepsinin yüzünde bir memnunluk var. Lakin bu memnunluk vakit zaman geride bıraktıkları hayatlarını hatırladıklarında yerini karamsarlığa bırakıyor. Karanlık vagonda bu yolcuların son 10 gününün nasıl güç geçtiğini dinlerken yanımıza bir şey alamadığımızı öğrendiklerinde içlerinden biri, “Bende iki ekmek var. Bu ekmeği açlığımızı bastırmak için paylaşabiliriz” diyor. Yaşça en büyüğümüz Şakir Abi aşçı olduğunu belirterek, “Uzun yıllar burada yaşadım. Eşim Ukraynalı. Kiev’de bir restoranda çalışıyordum. Artık Türkiye’ye gidiyorum” diye anlatıyor. Öbür yolcular da, “tekrar ne vakit geri döneceğiz?” sorusunu birbirine soruyor. Fakat kimse bu sorunun karşılığını veremiyor…
LVİV’DE SAVAŞ HAZIRLIĞI
Yaklaşık 10 saat süren tren seyahatinden daha sonra Lviv Tren Garı’na varıyoruz. Garın kapısından dışarı çıktığımızda yüzlerce kişinin elindeki bavullarla beklediğini görüyoruz. Kimi Polonya’ya kimi de Romanya’ya gitmeye çalışıyor… Merkeze vardığımızda ise kentin olağanın epey üstünde bir kalabalığa konut sahipliği yaptığını, tüm otel ve pansiyonların dolu olduğunu öğreniyoruz. Lviv belediyesinde çalışan bir takım meydanlardaki heykelleri naylonla örtüyor, kiliselerin pencereleri ise demir levhalarla kapatılıyor. Bu tedbirler mümkün bir bombalama yahut çatışmada ziyan görmemeleri için alınıyor.
EN KÜÇÜK YOLCU
Hava almak için kompartımanın koridoruna çıktığımızda, Yunus Emre Macit ismindeki yolcunun çabucak hemen 2 aylık olan bebeğini kucağında uyutmaya çalıştığını görüyoruz. Vagonun en küçük yolcusunun isminin Evelina Eylül olduğunu söyleyen baba Yunus Emre Macit, seyahat planını şu biçimde özetliyor: “Buradan Lviv’e, oradan otobüsle Çernivtsi’ye gideceğiz. Oradan da Romanya üzerinden Türkiye’ye geçeceğiz. Daha önümüzde uzun bir seyahat var” diyor.
GECELER KARA TREN…
Güvenlik niçiniyle ışıkların yakılmadığı, pencerelerinin perdeyle kapatıldığı vagonda bir kompartımana giriyoruz. Kompartımanda oturan 4 bireyden 3’ü Türk vatandaşı. Ukraynalı olan öbür yolcunun ise eşi Türk. Günler süren bekleyiş, gerilim ve meçhullükten daha sonra nihayet Kiev’den çıkacaklarını bildikleri için hepsinin yüzünde bir memnunluk var. Lakin bu memnunluk vakit zaman geride bıraktıkları hayatlarını hatırladıklarında yerini karamsarlığa bırakıyor. Karanlık vagonda bu yolcuların son 10 gününün nasıl güç geçtiğini dinlerken yanımıza bir şey alamadığımızı öğrendiklerinde içlerinden biri, “Bende iki ekmek var. Bu ekmeği açlığımızı bastırmak için paylaşabiliriz” diyor. Yaşça en büyüğümüz Şakir Abi aşçı olduğunu belirterek, “Uzun yıllar burada yaşadım. Eşim Ukraynalı. Kiev’de bir restoranda çalışıyordum. Artık Türkiye’ye gidiyorum” diye anlatıyor. Öbür yolcular da, “tekrar ne vakit geri döneceğiz?” sorusunu birbirine soruyor. Fakat kimse bu sorunun karşılığını veremiyor…
LVİV’DE SAVAŞ HAZIRLIĞI
Yaklaşık 10 saat süren tren seyahatinden daha sonra Lviv Tren Garı’na varıyoruz. Garın kapısından dışarı çıktığımızda yüzlerce kişinin elindeki bavullarla beklediğini görüyoruz. Kimi Polonya’ya kimi de Romanya’ya gitmeye çalışıyor… Merkeze vardığımızda ise kentin olağanın epey üstünde bir kalabalığa konut sahipliği yaptığını, tüm otel ve pansiyonların dolu olduğunu öğreniyoruz. Lviv belediyesinde çalışan bir takım meydanlardaki heykelleri naylonla örtüyor, kiliselerin pencereleri ise demir levhalarla kapatılıyor. Bu tedbirler mümkün bir bombalama yahut çatışmada ziyan görmemeleri için alınıyor.
EN KÜÇÜK YOLCU
Hava almak için kompartımanın koridoruna çıktığımızda, Yunus Emre Macit ismindeki yolcunun çabucak hemen 2 aylık olan bebeğini kucağında uyutmaya çalıştığını görüyoruz. Vagonun en küçük yolcusunun isminin Evelina Eylül olduğunu söyleyen baba Yunus Emre Macit, seyahat planını şu biçimde özetliyor: “Buradan Lviv’e, oradan otobüsle Çernivtsi’ye gideceğiz. Oradan da Romanya üzerinden Türkiye’ye geçeceğiz. Daha önümüzde uzun bir seyahat var” diyor.