Bu görüntü onun en büyük başarısı ve en büyük kınamasıydı. Kutsanmış kınamanın söylenmesi gerekir. İlahiyat öğrencisi, güçlü bir şutu durdurmaya çalışmak için kalesinin sağ direğine doğru kedi gibi hamle yapıyor. O an, 1969'da Madrid'de Ramón Masats tarafından yakalandı ve ailesi tarafından onaylandığı üzere bu Pazartesi günü Madrid'de 92 yaşında ölen fotoğraf dehalarından biri onu her zaman hatırladılar. Kamerayı kapatmasının üzerinden yirmi yıldan fazla zaman geçmişti. Askerlik sırasında seçtiği bir yol arkadaşı.
Masats, 1931 yılında Caldas de Montbui'de (Barselona) doğdu; burada ordu ve fotoğrafçılık gelene kadar ailesinin morina çiftliğinde çalıştı. İlk fotoğraf makinesini almak için babasından gerekli parayı çaldı ve 1955'te Katalonya'nın başkentine gelerek Katalonya Fotoğraf Derneği'ne katıldı. “Olağanüstü bir içgüdüsü vardı. Bir kameranın ne işe yaradığını bu kadar çabuk anlayan birini bir daha hiç bulamadım” diye hatırladı yıllar sonra, Oriol Maspons ve Ricard Terré ile birlikte genç Masat'ları fotoğrafçılık konusunda teşvik eden Xavier Miserachs. İlk ikisiyle 1956 yılında ilk sergisini açtı.
Sadece üç yıl sonra Madrid'e yerleşti ve Gaceta Ilustrada'nın muhabiri oldu ve Carlos Pérez Siquier liderliğindeki ve Gabriel Cualladó, Paco Gómez'in (aynı zamanda La Palangana adlı geçici gruptaki Gerardo Vielba ve Masats'a katılan) ait olduğu Afal grubuna katıldı. , Alberto Schommer veya Joan Colom gibi duvarları yıkmayı başaran ve dünyaya İspanya'da neler yapıldığını gösteren ve dışarıda olup bitenlerden ders almayı başaran diğer birçok fotoğrafçı arasında.
“Elimizde olan buydu. Hiçbir şeyi zorlamıyoruz. Karanlık ya da çok aydınlık yerlerde kazmaya gitmedik. Henri Cartier-Bresson, Willian Klein veya Elliot Erwitt'in bu hayranı, Mart 2021'de XLSemanal ile yaptığı röportajda şöyle açıkladı: Francisco Franco veya Luis Buñuel gibi anonim işçileri de aynı şekilde tasvir etti. Her zaman eşit uzaklıkta ve ünlü ile bilinmeyenin itibarını koruyoruz. O dönemde toplumun nasıl yaşadığını kameralarıyla yansıtacak şekilde çekim yapabildi.
Sinema ve televizyon
Bu vizyon, geçen yüzyılın altmışlı yıllarında yayınladığı kitaplara da yansıyor. onu geleneksel vizyondan uzaklaştıran 'Los sanfermines' (1957-1962); Boks dünyasını ve onun marjinal varlıklarını araştırdığı 'Nötr Köşe' (1962) veya Miguel Delibes'in resimlediği ve İspanya'ya yaptığı seyahatlerden bir örnek olan 'Eski Kastilya'dan Eski Hikayeler' (1964) hem arabayla hem de motosikletle yaptı. Juana Mordó'da bir sergiyi ve Katalan'la ticaret odasını paylaşan Carlos Saura, “Bende çok az fotoğrafçı Masatlar kadar derin bir iz bıraktı” dedi.
Çünkü Maşatlar sinema ve televizyona da yöneldi. «Bizi etkileyen biri varsa, o da Berlanga, ayrıca Buñuel, Bardem ve o dönemdeki başka kişilerdi. En azından kopyalamadım ama Berlanga'nın mizah anlayışından etkilendim” diye belirtti XLSemanal'da. 'El que öğretir' (1965), 'Topikal İspanya'yı (1970) yönetti ve 'Conozca tú España' (1966), 'Los Ríos' (1966) ve 'Raíces' (1971) dizilerinden sorumluydu.
Geçiş döneminin ardından seksenli yılların gelmesiyle birlikte fotoğrafçılığa geri dönmeye karar verdi. Bunu, daha önceki çalışmalarının büyüsünü kaybetmeden, görünüşünü güzelleştiren renkli fotoğraflarla yapıyor. Bu döneme ait metinler José Manuel Caballero Bonald'ın yazdığı 'Endülüs' (1986); 'Cennetten İspanya'ya' (1988) veya 'Toro' (1998). 2002 yılında mesleği bırakma kararı aldı ve iki yıl sonra Ulusal Fotoğrafçılık Ödülü'nü aldı. Ayrıca 2014 yılında PHotoEspaña Ödülünü kazandı.
Masats, 1931 yılında Caldas de Montbui'de (Barselona) doğdu; burada ordu ve fotoğrafçılık gelene kadar ailesinin morina çiftliğinde çalıştı. İlk fotoğraf makinesini almak için babasından gerekli parayı çaldı ve 1955'te Katalonya'nın başkentine gelerek Katalonya Fotoğraf Derneği'ne katıldı. “Olağanüstü bir içgüdüsü vardı. Bir kameranın ne işe yaradığını bu kadar çabuk anlayan birini bir daha hiç bulamadım” diye hatırladı yıllar sonra, Oriol Maspons ve Ricard Terré ile birlikte genç Masat'ları fotoğrafçılık konusunda teşvik eden Xavier Miserachs. İlk ikisiyle 1956 yılında ilk sergisini açtı.
Sadece üç yıl sonra Madrid'e yerleşti ve Gaceta Ilustrada'nın muhabiri oldu ve Carlos Pérez Siquier liderliğindeki ve Gabriel Cualladó, Paco Gómez'in (aynı zamanda La Palangana adlı geçici gruptaki Gerardo Vielba ve Masats'a katılan) ait olduğu Afal grubuna katıldı. , Alberto Schommer veya Joan Colom gibi duvarları yıkmayı başaran ve dünyaya İspanya'da neler yapıldığını gösteren ve dışarıda olup bitenlerden ders almayı başaran diğer birçok fotoğrafçı arasında.
“Elimizde olan buydu. Hiçbir şeyi zorlamıyoruz. Karanlık ya da çok aydınlık yerlerde kazmaya gitmedik. Henri Cartier-Bresson, Willian Klein veya Elliot Erwitt'in bu hayranı, Mart 2021'de XLSemanal ile yaptığı röportajda şöyle açıkladı: Francisco Franco veya Luis Buñuel gibi anonim işçileri de aynı şekilde tasvir etti. Her zaman eşit uzaklıkta ve ünlü ile bilinmeyenin itibarını koruyoruz. O dönemde toplumun nasıl yaşadığını kameralarıyla yansıtacak şekilde çekim yapabildi.
Sinema ve televizyon
Bu vizyon, geçen yüzyılın altmışlı yıllarında yayınladığı kitaplara da yansıyor. onu geleneksel vizyondan uzaklaştıran 'Los sanfermines' (1957-1962); Boks dünyasını ve onun marjinal varlıklarını araştırdığı 'Nötr Köşe' (1962) veya Miguel Delibes'in resimlediği ve İspanya'ya yaptığı seyahatlerden bir örnek olan 'Eski Kastilya'dan Eski Hikayeler' (1964) hem arabayla hem de motosikletle yaptı. Juana Mordó'da bir sergiyi ve Katalan'la ticaret odasını paylaşan Carlos Saura, “Bende çok az fotoğrafçı Masatlar kadar derin bir iz bıraktı” dedi.
Çünkü Maşatlar sinema ve televizyona da yöneldi. «Bizi etkileyen biri varsa, o da Berlanga, ayrıca Buñuel, Bardem ve o dönemdeki başka kişilerdi. En azından kopyalamadım ama Berlanga'nın mizah anlayışından etkilendim” diye belirtti XLSemanal'da. 'El que öğretir' (1965), 'Topikal İspanya'yı (1970) yönetti ve 'Conozca tú España' (1966), 'Los Ríos' (1966) ve 'Raíces' (1971) dizilerinden sorumluydu.
Geçiş döneminin ardından seksenli yılların gelmesiyle birlikte fotoğrafçılığa geri dönmeye karar verdi. Bunu, daha önceki çalışmalarının büyüsünü kaybetmeden, görünüşünü güzelleştiren renkli fotoğraflarla yapıyor. Bu döneme ait metinler José Manuel Caballero Bonald'ın yazdığı 'Endülüs' (1986); 'Cennetten İspanya'ya' (1988) veya 'Toro' (1998). 2002 yılında mesleği bırakma kararı aldı ve iki yıl sonra Ulusal Fotoğrafçılık Ödülü'nü aldı. Ayrıca 2014 yılında PHotoEspaña Ödülünü kazandı.