Alexandra Cousteau, bu Çarşamba düzenlenen V Denizlerin Buluşması’nın kapanış gününde “Büyükbabam Jacques Cousteau 50 yıl önce belgesellerini çektiğinde, okyanuslar çok farklıydı, bugün onun tasvir ettiği doğal zenginliğin yarısını kaybettik.” Tenerife’nin güneyinde. Aktivist, mevcut çevresel durumun gerektirdiği felaketten uzak bir umut mesajı göndermek için onun müdahalesinden yararlandı. “Uygun önlemler alınırsa deniz kendini toparlama yeteneğini gösterdi, verilen zararın çoğu okyanusu nasıl yediğimizle ilgili, eğer değiştirirsek büyükbabamın bildiği serveti geri kazanabiliriz.”
Cousteau, karşılaştığımız risklerin gayet iyi farkında. Efsanevi Jacques’ın çalışmasından esinlenerek, oşinografi tutkusunu on bir yaşındaki kızına da aktarmayı başardı, “ama benim yaşıma geldiğinde okyanusların ölüm ilanını yazabilirdi”. büyük büyükbaba filme alındı. Alexandra, umutsuzluğa kapıldığını fark ettiği bir aşamadan sonra, ölümcül sonuçtan kaçınmak için hala elimizde olan fırsatları yaymak gibi övgüye değer bir iş üstlendi. “Hedeflerimize ulaşmak için kelimelere verdiğimiz değer önemli, korumaktan yeniden üretmeye, sürdürülebilirlikten iyileştirmeye geçelim” diyor. “Çocuklarımızın geleceğe olan inançlarını kaybetmeleri, birçoğunun gelecekte dünyanın yaşanmaya değer bir yer olmayacağına inandıkları için çocuk sahibi olmak istememeleri mümkün değil.”
Gözler 2050’ye çevrildi
Bu restorasyon yolunda gastronomi başrolü oynuyor. “Mevcut hastalıkların büyük bir kısmı okyanusu yeme şeklimizle ilgili”, bu nedenle şeflerin, balıkçıların, bilim adamlarının ve kurumların “suç ortaklığı” bugünlerde düzenlenene benzer bir forumda gösterildi. Tenerife çok “heyecanlı”. Her gün medyada gördüğümüz kıyamet mesajlarından farklı bir ufuk çizmek için hayati önem taşıyan bir “liderlik ve bağlılık”. Mevcut koşullarda kaybolmak yerine 2050 yılına kadar ulaşmak istediğimiz tabloya odaklanalım” dedi.
Onun durumunda amaç şu: “Kızım kendini benim yaptığım şeye, yani okyanusların kurtuluşu için savaşmaya adamak istediğinde, bunu yapmak zorunda kalmayacak çünkü biz zaten işin çoğunu yapmış olacağız. .” Bugün tehdit altında olan biyoçeşitliliği “keşfetmek, araştırmak, hayrete düşürmek”ten ibaret olan “dedemin ruhunu geri kazanmaya” kendini adayabileceğini. “Büyükbabamın yaptığı şeyi ben yapamam, umarım o yapabilir.” Jacques Cousteau’nun başarısının, “oşinografi tutkusu”, “içeriğe hevesli bir televizyonun” doğuşu ve tüplü dalışın gelişmesiyle şekillendiğini hatırladı: “Hayattaki şanslı molasından yararlandı. bizde aynısını yapalım”
Cousteau, karşılaştığımız risklerin gayet iyi farkında. Efsanevi Jacques’ın çalışmasından esinlenerek, oşinografi tutkusunu on bir yaşındaki kızına da aktarmayı başardı, “ama benim yaşıma geldiğinde okyanusların ölüm ilanını yazabilirdi”. büyük büyükbaba filme alındı. Alexandra, umutsuzluğa kapıldığını fark ettiği bir aşamadan sonra, ölümcül sonuçtan kaçınmak için hala elimizde olan fırsatları yaymak gibi övgüye değer bir iş üstlendi. “Hedeflerimize ulaşmak için kelimelere verdiğimiz değer önemli, korumaktan yeniden üretmeye, sürdürülebilirlikten iyileştirmeye geçelim” diyor. “Çocuklarımızın geleceğe olan inançlarını kaybetmeleri, birçoğunun gelecekte dünyanın yaşanmaya değer bir yer olmayacağına inandıkları için çocuk sahibi olmak istememeleri mümkün değil.”
Gözler 2050’ye çevrildi
Bu restorasyon yolunda gastronomi başrolü oynuyor. “Mevcut hastalıkların büyük bir kısmı okyanusu yeme şeklimizle ilgili”, bu nedenle şeflerin, balıkçıların, bilim adamlarının ve kurumların “suç ortaklığı” bugünlerde düzenlenene benzer bir forumda gösterildi. Tenerife çok “heyecanlı”. Her gün medyada gördüğümüz kıyamet mesajlarından farklı bir ufuk çizmek için hayati önem taşıyan bir “liderlik ve bağlılık”. Mevcut koşullarda kaybolmak yerine 2050 yılına kadar ulaşmak istediğimiz tabloya odaklanalım” dedi.
Onun durumunda amaç şu: “Kızım kendini benim yaptığım şeye, yani okyanusların kurtuluşu için savaşmaya adamak istediğinde, bunu yapmak zorunda kalmayacak çünkü biz zaten işin çoğunu yapmış olacağız. .” Bugün tehdit altında olan biyoçeşitliliği “keşfetmek, araştırmak, hayrete düşürmek”ten ibaret olan “dedemin ruhunu geri kazanmaya” kendini adayabileceğini. “Büyükbabamın yaptığı şeyi ben yapamam, umarım o yapabilir.” Jacques Cousteau’nun başarısının, “oşinografi tutkusu”, “içeriğe hevesli bir televizyonun” doğuşu ve tüplü dalışın gelişmesiyle şekillendiğini hatırladı: “Hayattaki şanslı molasından yararlandı. bizde aynısını yapalım”