Ünlü bir Hispanist ve Cervantist, Don Kişot üzerine bir otorite ve Cervantes’in çalışmaları hakkında bir bilgin olan Jean Canavaggio, ailesi tarafından doğrulandığı üzere bu Pazartesi günü 87 yaşında Paris’te öldü. Madrid’deki Casa de Velázquez’in eski yöneticisi, Altın Çağ edebiyatımızın derin bir uzmanı ve RAE’nin ilgili bir üyesi olarak, İspanya ile Fransa arasındaki kültürel diyaloğa bilimsel çalışmalarıyla katkıda bulundu.
23 Temmuz 1936’da gazeteci Dominique Canavaggio’nun oğlu olarak doğdu, elitist École Normale Supérieure’de eğitim gördü. Mesleki bir Hispanist olarak kısa süre sonra kendini klasiklerimizi incelemeye adadı ve 1966’da Braudel, Chaunu, Guinard ve Pierre Vilar gibi diğer Galyalı Hispanistlerle birlikte II. Felipe’nin İspanya’sı üzerine ortak bir çalışmaya katıldı. ‘Cervantes oyun yazarı’ (1977) çalışmasından sonra, ‘Entremeses’ ve ‘Los baños de Argel’in baskılarını ve 1986’da Don Kişot’un yazarının anıtsal bir biyografisini yayınladı.
Canavaggio, “çok çarpıcı çizimlere sahip bazı çizgi romanlar” sayesinde, üzgün figürün Şövalyesine ilk yaklaşımını çocukluk döneminde yaşadı. Yüzyıllar boyunca, “yazarından daha uzun yaşamış ve olağanüstü canlılığını koruyan” bir karakterin farklı okumaları olduğunu biliyordu. Ona göre romanı genç okuyuculara ulaştırmanın en iyi yolu, “kitabı zorunlu bir okuma haline getirmek değil, yeterli versiyonlarla ilerici bir yaklaşıma sahip olmak” idi.
Cervantes’in klasiğine zulmeden ebedi paradokstan yakınıyordu: okunmaktan çok alıntı yapılan bir kitap. “Her ne kadar olağan protokolleri takip etmese de ve insanlar bu tür okumaları sahile götürmese de bu modern bir roman.” Canavaggio, “En ünlü İspanyol’un kahramanlıklarını öğrenmek için asla geç değildir,” diye tekrarladı.
‘Kitaptan efsaneye Don Kişot’ta (Espasa) Canavaggio, tarih boyunca en ünlü gezgin şövalyenin sahip olduğu farklı yorumları analiz ediyor. “Hepsinin zeki olduğunu” ancak hiçbirinin “özel veya dışlayıcı bir şekilde anlaşılmaması gerektiğini” kabul etti. Ona göre pek çok değişiklik, “bu klasik hakkında yapılan farklı okumalar ve her dönemin sahip olduğu farklı bakış açılarından” kaynaklanıyor.
Cervantes’i ileride İspanyolca yazılmış en ünlü eseri yazmaya iten asıl sebep neydi? diye merak etti, yazarının şövalyelik türüyle alay etmek istediği bazı teorisyenlerin görüşlerini kabul ederek.
Cervantes’in evrensel romanının çağdaşları tarafından nasıl gülünç bir kitap olarak alındığını ve karakterinin “gülünç başarıların uyumsuz, abartılı ve anlamsız bir kahramanı” olduğunu açıkladı. Calderón de la Barca, ‘Don Kişot de la Mancha’nın saçmalıkları’ adlı oyunu net bir “burlesk tonda” yazacak kadar ileri gitti; Montesquieu gibi aydın akademisyenler, kitabın “İspanyol yozlaşmasını temsil ettiğini” iddia ettiler ve çok azı -örneğin Cadalso- gezgin şövalyeyi savunmaya geldi.
18. yüzyılda İngiliz entelektüelleri, Don Kişot’un okuyucularından çok da farklı olmadığını gözlemlediler, çünkü büyük Cervantine uzmanına göre, “belirli yaşam koşullarında hepimiz bir parça Kişotuz.” Ancak son dürtüsü, şövalye ideallerinin ve Manchego hidalgo tarafından temsil edilen asaletin yüceltildiği Alman romantizmi ile geldi. İspanya’da zirve, üyeleri krizdeki bir ülkenin moralini yükseltecek vatansever bir ideal arayan ’98 Nesli ile geldi.
Canavaggio, makalesinde, sinema veya ikonografi gibi diğer sanatların ‘Don Kişot’un yakaladığı versiyonlarından da bahsetti. Akademisyen için en iyi film uyarlaması, “bazen tartışmalı yorumlarla, ancak mükemmel sekanslarla” GW Pabst (1932) tarafından yapılmıştır.
‘Diccionario Cervantes’ (2020)’nin yazarı, aynı zamanda ‘Las Españas de Mérimée’ (2016), Altın Çağ tiyatrosu üzerine çeşitli çalışmalara imza attı ve İspanyol edebiyatının anıtsal tarihine Ariel için altı ciltte katıldı. on yedinci yüzyıl
2004 yılında Velázquez Evi ona bir cilt saygı duruşunda bulundu. RAE ve Tarih Akademisi’nin ilgili akademisyeni, 2017’de Alfonso X el Sabio’nun Büyük Haçı’nı aldı. 2005 yılında, halihazırda Paris Üniversitesi’nde İspanyol Edebiyatı fahri profesörüyken, Cervantes Enstitüsü tarafından onurlandırıldı.
23 Temmuz 1936’da gazeteci Dominique Canavaggio’nun oğlu olarak doğdu, elitist École Normale Supérieure’de eğitim gördü. Mesleki bir Hispanist olarak kısa süre sonra kendini klasiklerimizi incelemeye adadı ve 1966’da Braudel, Chaunu, Guinard ve Pierre Vilar gibi diğer Galyalı Hispanistlerle birlikte II. Felipe’nin İspanya’sı üzerine ortak bir çalışmaya katıldı. ‘Cervantes oyun yazarı’ (1977) çalışmasından sonra, ‘Entremeses’ ve ‘Los baños de Argel’in baskılarını ve 1986’da Don Kişot’un yazarının anıtsal bir biyografisini yayınladı.
Canavaggio, “çok çarpıcı çizimlere sahip bazı çizgi romanlar” sayesinde, üzgün figürün Şövalyesine ilk yaklaşımını çocukluk döneminde yaşadı. Yüzyıllar boyunca, “yazarından daha uzun yaşamış ve olağanüstü canlılığını koruyan” bir karakterin farklı okumaları olduğunu biliyordu. Ona göre romanı genç okuyuculara ulaştırmanın en iyi yolu, “kitabı zorunlu bir okuma haline getirmek değil, yeterli versiyonlarla ilerici bir yaklaşıma sahip olmak” idi.
Cervantes’in klasiğine zulmeden ebedi paradokstan yakınıyordu: okunmaktan çok alıntı yapılan bir kitap. “Her ne kadar olağan protokolleri takip etmese de ve insanlar bu tür okumaları sahile götürmese de bu modern bir roman.” Canavaggio, “En ünlü İspanyol’un kahramanlıklarını öğrenmek için asla geç değildir,” diye tekrarladı.
‘Kitaptan efsaneye Don Kişot’ta (Espasa) Canavaggio, tarih boyunca en ünlü gezgin şövalyenin sahip olduğu farklı yorumları analiz ediyor. “Hepsinin zeki olduğunu” ancak hiçbirinin “özel veya dışlayıcı bir şekilde anlaşılmaması gerektiğini” kabul etti. Ona göre pek çok değişiklik, “bu klasik hakkında yapılan farklı okumalar ve her dönemin sahip olduğu farklı bakış açılarından” kaynaklanıyor.
Cervantes’i ileride İspanyolca yazılmış en ünlü eseri yazmaya iten asıl sebep neydi? diye merak etti, yazarının şövalyelik türüyle alay etmek istediği bazı teorisyenlerin görüşlerini kabul ederek.
Cervantes’in evrensel romanının çağdaşları tarafından nasıl gülünç bir kitap olarak alındığını ve karakterinin “gülünç başarıların uyumsuz, abartılı ve anlamsız bir kahramanı” olduğunu açıkladı. Calderón de la Barca, ‘Don Kişot de la Mancha’nın saçmalıkları’ adlı oyunu net bir “burlesk tonda” yazacak kadar ileri gitti; Montesquieu gibi aydın akademisyenler, kitabın “İspanyol yozlaşmasını temsil ettiğini” iddia ettiler ve çok azı -örneğin Cadalso- gezgin şövalyeyi savunmaya geldi.
18. yüzyılda İngiliz entelektüelleri, Don Kişot’un okuyucularından çok da farklı olmadığını gözlemlediler, çünkü büyük Cervantine uzmanına göre, “belirli yaşam koşullarında hepimiz bir parça Kişotuz.” Ancak son dürtüsü, şövalye ideallerinin ve Manchego hidalgo tarafından temsil edilen asaletin yüceltildiği Alman romantizmi ile geldi. İspanya’da zirve, üyeleri krizdeki bir ülkenin moralini yükseltecek vatansever bir ideal arayan ’98 Nesli ile geldi.
Canavaggio, makalesinde, sinema veya ikonografi gibi diğer sanatların ‘Don Kişot’un yakaladığı versiyonlarından da bahsetti. Akademisyen için en iyi film uyarlaması, “bazen tartışmalı yorumlarla, ancak mükemmel sekanslarla” GW Pabst (1932) tarafından yapılmıştır.
‘Diccionario Cervantes’ (2020)’nin yazarı, aynı zamanda ‘Las Españas de Mérimée’ (2016), Altın Çağ tiyatrosu üzerine çeşitli çalışmalara imza attı ve İspanyol edebiyatının anıtsal tarihine Ariel için altı ciltte katıldı. on yedinci yüzyıl
2004 yılında Velázquez Evi ona bir cilt saygı duruşunda bulundu. RAE ve Tarih Akademisi’nin ilgili akademisyeni, 2017’de Alfonso X el Sabio’nun Büyük Haçı’nı aldı. 2005 yılında, halihazırda Paris Üniversitesi’nde İspanyol Edebiyatı fahri profesörüyken, Cervantes Enstitüsü tarafından onurlandırıldı.